Het is zondag 3 maart rond een uur of 10, langzaam aan komen mijn buddy’s de kazerne binnengedruppeld. Letterlijk en figuurlijk binnengedruppeld. Het weer was zoals wij zeggen de andere variant van mooi weer, die nattige variant. Ik hield het weerbericht al de hele week voor de finex in de gaten maar, beter zou het er niet op worden. Het beloofde een koude, winderige en natte FINEX te worden. 12.00 uur moesten we melden, en tot die tijd was het zo vaak als mogelijk opnieuw de tas inpakken om er zeker van te zijn dat het zou kloppen bij de inspectie later die dag. ‘s Middags zou dan ook een grondige inspectie in de sportzaal plaats vinden. Het had hier en daar veel weg van een stripsearch, maar een ieder had zich aan de regels gehouden. Dus problemen leverde het niet op. En toen werd het tijd voor de briefing. Het moment waarop -dachten we- we meer informatie zouden krijgen over wat er allemaal te gebeuren stond.

Na de briefing wisten we dat we naar het zuiden van Nederland zouden gaan, en wel direct na de briefing. Bijna 2,5 uur later kwamen we aan in het altijd regenachtige Gronsveld. Een kleine verplaatsing verder kwamen we op een locatie voor een hasty harbour, hier hebben we de eerste nacht doorgebracht.

06.00 uur ‘s ochtends, overall. Rap cookeren en 3e lijn model inpakken voor een verplaatsing. Bestemming? Onbekend. Op moment van vertrekken opende de hemel de kraan, zodat we zeker wisten dat we tot het ondergoed doorweekt zouden zijn. De verplaatsing begon met een heuvel zo steil dat er traptreden in gemaakt waren. Om vervolgens met verzuring in de benen aan de andere zijde weer naar beneden te lopen en de lange verplaatsing te hervatten. De verplaatsing stopte toen we aankwamen bij de Amerikaanse begraafplaats te Margraten. Waar we een rondleiding en voorlichting kregen van een Amerikaanse oud-marinier. 8300 graven, en bijna 1500 missing. Een zeer indrukwekkend beeld, een onvergetelijk moment. Na de voorlichting, wederom verplaatsen. In de laatste 3 kilometers stuitte wij op een locatie waar een IED was afgegaan. 3 slachtoffers in het busje, die uiteraard mee gingen. Dit moment was voor mij een hectisch moment. Deze week was ik advanced signaller, er moesten dus een sitrep opgesteld worden, 9 liners, om vervolgens weer in te pakken en weg te wezen. Eindbestemming de grotten van Geulhem.

Vanuit de grotten in Geulhem hebben we met de 2 troops van het opleidingsblok een operatiepost gedraaid. Wacht werd gelopen, warning orders kwamen binnen middels de radio, en zodoende werden er verkenningen gelopen naar mogelijke vijand locaties. Ook werd er binnen in de grot verkent. Met een kaarsje het stelsel van de grotten in.

De vijand locatie was een groeve, waar we de volgende ochtend een aanval op hebben gedaan. Afdalen langs de wand, en de aanval in! Aangekomen op locatie bleek de vijand al de biezen gepakt te hebben. Vervolgens 3e lijn inpakken, en verplaatsen naar 4 tonners voor een verplaatsing naar Weert

Tegen deze tijd was het rond het middaguur van de dinsdag. Gezien de week praktisch maar tot donderdag nacht duurt betekend dit al de helft van de FINEX. Time goes fast when you’re having fun. Onbewust hadden we tegen deze tijd al heel veel gedaan wat we gedurende heel de opleiding geleerd hebben. Alles volledig zelfstandig, er word samengewerkt en alle heren waren bijzonder gemotiveerd om de eindstreep te halen. Echt zwaar heb je het dan ook niet, de regendruppels interesseren je niet, en de blaren onder je voeten voel je niet meer zodra je je gedachte op de baret zet.

In Weert aangekomen verplaatst naar een locatie voor een hasty harbour. Ook van hieruit werden verkenningen gelopen. Een aanval op een compound werd voorbereid en uitgevoerd. Een stukje optreden verstedelijkt gebied kwam hierbij terug. Wat persoonlijk mijn favoriete onderdeel is in de opleiding. Ook vanuit hier moest er weer verplaatst worden, ten einde aan te komen bij een kanaal. Opgeblazen rubberboten lagen klaar in het water. Iedereen was stiekem een beetje bang het water in te moeten. Natte kisten halen voor de verplaatsing is nooit prettig. Gelukkig was het alleen een river crossing, bootje in, bootje uit aan de overkant.

Aan de overkant nog een klein stukje stekkeren naar het millitair oefenterrein te Budel. Hier waren meerdere groepen vijand gesignaleerd. Aan ons de opdracht het gehele terrein te zuiveren van vijand met hun main supply route in de hoofdrol. Ook dit was voor mij als advanced signaller een hectisch moment. Radiobericht na radiobericht, en ook nog springend voorwaarts. Druk, hectisch, en een paar zweetdruppels, maar ook erg leuk. Na Budel zijn we vertrokken richting oefengebied Oirschot, waar we vanuit de wel bekende compound weer een operatiepost gedraaid hebben. Recce’s, wacht, QRF, radiowacht, weer van alles aan de hand. En als je geluk hebt, een uurtje slaap. In Oirschot was het target een ambush op een logistieke konvooi van de vijand. Weer een element wat we eerder in de opleiding geleerd hebben.

Met de ambush achter de rug gaan we naar de eindfase van de FINEX. Wat uiteraard een amfibisch gedeelte moet zijn. Aanvallen met de FRISC en gevechtsboten was goed voor een ruime ochtend op het water. De middag was overigens ook op het water. Het zwaarste moment van de FINEX stond die middag te gebeuren. Op de laatste middag van de FINEX gingen we roeien. Keizersveer tot de Moerdijkbrug 15 kilometer geschat, 5 tot 6 uur non-stop roeien. Dit was achteraf gezien ook een van de mooie momenten. Samen met de mannen een fysieke uitdaging overwinnen is iets wat meermaals in de opleiding voorbij is gekomen. Het blijft mooi.

Na het roeien was ik een van de gelukkige mannen wie nogmaals zijn natte pak mocht aantrekken voor een nachtelijke amfibische aanval op een fort te Numansdorp. Scheuren door De Bieschbos met de FRISC, deuren intrappen op een oud fort. En dan te bedenken dat we dit voor ons werk doen. Fantastisch. Het mooiste FRISC ritje wat ik gemaakt heb was van Numansdorp naar Maassluis. Door Rotterdam onder de bruggen door in de nacht. Waanzinnig.

In Maassluis aangekomen gingen we ons gereedmaken voor datgene waar we al 6 maanden naar toe leven, de eindmars. Met gepaste spanning trok ik een droog pak, droge kisten en goretex jas aan. Nog even alles optoppen, wat rantsoen eten. En om 01:30 uur op de vrijdag ochtend aanvang lopen. Voor mij persoonlijk was dit de makkelijkste mars die ik ooit gelopen heb. De laatste 25 kilometers voor je de felbegeerde baret onder toeziend oog van al je geliefden en bekenden op je hoofd kunt zetten. En iedere marsrust ben je 01.00 uur dichterbij, het voelde als een kwestie van aftellen. Het laatste uur door Rotterdam-zuid was fantastisch. Op De Erasmusbrug was de zon nog niet op en de lampen verlichtte de brug, een magisch moment. Langs de Kuip en over de Van Brienenoordbrug. De Van Brienenoordbrug was ook een magisch moment. De brug voelde we schudden als we er over heen stormde. Een live verbinding was opgezet met de Johan de Witt zaal zodat de families ons al konden zien.

En dan zit het er ineens op. De eindmars is gelopen. Daar sta je dan onder de Van  Brienenoordbrug met het zonnetje op je gezicht waar de camouflage inmiddels vanaf gezweten is. Een brok in je keel, en de baret brand in je rechter broek zak. De baret vergezelt met een stevige handdruk van een duidelijk over trotse sergeant en korporaal. De trommelaars staan klaar om ons te begeleiden naar de oude poort van de kazerne. De pijn van je voeten en schouders doet er allemaal niet meer toe.

Ouders geliefden en bekenden joelend aan de poort. Binnen geklapt door oud-mariniers liepen we door een slinger gemaakt van half hoge hekken. De vlaggen en spandoeken hingen er over heen. En dan sta je er, front naar de vlaggenmast en het hoofdgebouw. Voor ons staat de kapitein achter een microfoon en eist de aandacht van het nog wilde publiek op. Een praatje, en daar besefte ik wat voor effort ik de afgelopen jaar heb moeten geven om daar te staan. Dat brok in mijn keel wordt groter en een gigantisch gevoel van trots neemt de overhand. Borst vooruit en kin omhoog, ook al voelen de voetzolen alsof je op een spijkermatras staat.

“Cursisten 18-3, Geeft acht!” Schreeuwt de Luitenant. “Petten, AF”  vervolgt hij zich. Om te eindigen met de woorden waar je al die tijd gewacht hebt. “Mariniers, baretten, OP!” 2 minuten later staat mijn moeder huilend om mij heen. Huilend van blijdschap en trots.

De FINEX was een uitdagende en bewogen week. Veel kilometers en verschillende soorten activiteiten waarbij alles nogmaals de revue passeerde. Ik heb er van genoten, en heb een gigantisch mooie tijd gehad.

Foto’s: Mariniers Opleidingscentrum, Cees Baartman en Jaap C. de Bruin